Expeditie Vishartslag | 2009

http://www.stichtingboilerhouse.nl/vishartslag/VisHartslag/Files/Expeditie.html

EXPEDITIE VISHARTSLAG is een voorstelling die hart en zintuigen beroert: een eerbetoon aan de Scheveningse vissersgemeenschap. Het lief en het leed. Samen met het publiek gaan wij op expeditie in en rond de visafslag. Heden, verleden en toekomst van de Scheveningse visserij zijn onze leidraad.
Het begon op het moment dat Laura Vink op een vroege ochtend over de haven uit naar de visafslag keek. Langzaam maar zeker drong het tot haar door dat ze geen idee van had wat zich achter de muren van het imposante gebouw afspeelde. In de daarop volgende weken en maanden bezocht ze de visafslag met grote regelmaat. Ze leerde de veilingmeester, de havenmeester, de sorteerhalmedewerkers, de vissermannen, de keurmeester en handelaren kennen en ook wat de visserij allemaal om het lijf heeft. De gesprekken vonden altijd vroeg in de ochtend plaats, vaak op vrijdag wanneer de Scheveningse vissers na 5 of 7 dagen op zee weer aan wal komen. Eén enkele vraag leverde vaak al een stortvloed van verhalen op. Een opvallend terugkerend thema daarbij was, dat men zich tegenwoordig weinig begrepen en erkend voelt als visserman.
Gaandeweg werd het haar ook duidelijker welke rol de vissersvrouw speelde en hoe deze vrouwen de emancipatie ver vooruit waren! Vanaf het strand waar de vis geveild werd droegen zij een mand gevuld met vis op het hoofd en liepen, via de oude Scheveningseweg, naar Den Haag waar zij de vis op de markt en in de wijken verkochten. Intussen paste opoe op de vele kinderen. Netten werden geboet op het veld bij de Zwolsestraat en ‘s winter op de zolders. Altijd uitkijkend over zee, in afwachting en hopend op een veilige terugkeer van zoon, echtgenoot, oom, neef.
Veel van die mannen zijn ‘gebleven’ en dat is – ook voor buitenstaanders – in de gemeenschap sterk voelbaar.
In Expeditie VisHartslag is dit gegeven de kern waar alles om draait. De vissersvrouw wordt vertolkt  door danseres Cora Bos-Kroese. Zij beeldt het ingetogen verdriet uit van deze vrouw wier zoon op zee gebleven is en die zij, tegen beter weten in, toch blijft zoeken.