Bestuur

Odilia van Manen, Voorzitter

“De kunstprojecten van Stichting Boilerhouse zijn uniek. Verschillende kunstvormen gaan de dans aan met elkaar. Toeschouwers kijken niet passief toe maar worden meegenomen op een avontuur. Tussen dansers, dichters, zangers, acteurs en publiek ontstaat zo een betoverend geheel. Mijn missie als bestuurslid is om te helpen bij het scheppen van voorwaarden, zodat dit soort momenten kunnen ontstaan. “

Gert van Breedam, Penningmeester

Van de inmiddels ruim 30 jaar dat Laura Vink Boilerhouse (voorheen Het Kunsthuis) vormgeeft en leidt, ken ik haar 20 jaar, als niet aflatend geïnspireerd, onvermijdelijk en soms zelfs ongevraagd in verbinding met ‘de Creatieve Krachten’. Die verbinding in het creatieve, en de diepe herkenning van onuitsprekelijke en mysterieuze werkelijkheden deel ik met haar, alsook de fascinatie en liefde voor de ‘ruimtelijke taal’  — de taal van de ruimte en de ruimte van de taal — waarin het mysterieuze en betekenisvolle zich soms bij voorkeur uit lijkt te willen drukken.

Ik ben architect geworden en mijn vroegste kind-herinneringen zijn ruimtelijk-sferisch van aard: de sfeer van een kamer, het licht, de kleur, de geur, jazeker, maar vooral ook de ongrijpbare, moeilijk te benoemen ‘kwaliteit’ van een ruimte, de ‘taal’ van een ruimte, of beter nog, wát de ruimte in stilte lijkt uit te spreken, voor het gewone oor onhoorbaar fluistert, maar voor de ziel zacht maar duidelijk zingt. Het bemiddelen tussen deze ziele-zang en de doofstomme stenen werkelijkheid van de dagdagelijkse wereld, die hierdoor ‘geestelijk bevrucht’ kan (en moet) worden, is het werk van de architect. Iets in deze materiële werkelijkheids-wereld-van-de-wil, ook daadwerkelijk ‘het willen waard’ maken…
Laura zou ballet-danseres worden, maar kreeg weerzin voor de leegte van de verdiepingshoge danszaal spiegels, en ontdekte op vroege leeftijd de euritmie als ruimtelijke taal, als sprekende dans, en raakte onherroepelijk gefascineerd door die taal en wát er dan mogelijk gezegd wilde – of kon worden.
In beide gevallen was het een beetje zoals wanneer een kind plots ontdekt dat ogenschijnlijk willekeurige klanken betekenis kunnen dragen, en overdragen. En ook dat bewegen in de ruimte, en de ruimte zélf, die immers zelf ook bewegingsloos beweegt, betekenis en kwaliteit dragen, en overdragen.En wanneer een kind eenmaal die magische mogelijkheden heeft ontdekt, gaan de ogen glinsteren, verschijnt er een lach, en worden de bewegingen onhoudbaar, onvermijdelijk en eeuwig op zoek naar de bron van die innerlijke weerklank. En zo ken ik Laura.
In die innerlijke echo, in die inwendige weerklank van alles, ligt onze verbinding, en mijn steun voor, en medewerking aan Boilerhouse, dat immers het onuitsprekelijke tot uitdrukking brengt, in een wereld die dat hard nodig heeft.